Праект “Настальгія”: ці можна прысніць будучыню? Размова з Ліліяй Ільюшынай

Што

Настальгія – бадай што галоўнае слова апошніх часоў. Туга па савецкай Атлантыдзе/ВКЛ/БНР/…, па ўтульнай стабільнасці ці гераічнай мінуўшчыне спараджае росквіт гістарычнага пачуцця. Звычайна ў фокусе аказваецца барацьба гістарычных дыскурсаў/наратываў: ці выконваюцца крытэры навуковасці, дзе межы інтэрпрэтацый, ці дасяжная “аб’ектыўная гістарычная праўда” і як яе адрозніць ад ідэалагем і да т.п. У гэтым рэчышчы можна параўноўваць “афіцыйную” гісторыю і “неафіцыйную”, спрачацца.
Але пра што сведчыць гэты феномен тугі? Што ён кажа не пра гісторыю, а пра нас сённяшніх? Якія рызыкі ўтрымлівае ў сабе настальгічнае мысленне? Ці так ужо добра захапленне сымбалямі, міфамі, каранямі? Адкуль наогул бярэцца гэтая туга? І, галоўнае, ці не засланяюць карціны мінуўшчыны вобраз будучыні?